Vandaag ga ik een zorg opstarten, en mag meteen 24 uur blijven. Altijd weer een beetje spannend een nieuwe client, en zeker als de kennismaking in het ziekenhuis plaats vond. Ik weet ook zeker dat mijn collega’s met spanning zitten te wachten op de eerste berichten van mij.
Dhr ligt nog in bed als ik arriveer om 8.45 uur. Een kleine hond, ik zou zeggen niet veel groter dan mijn schoenmaat 40 staat me luidkeels te begroeten, wat wit hoort te zijn aan zijn vacht, oogt bruin/ zwart. Als het van zijn kant geen aardige begroeting is, maakt me dat niets uit, ik ben niet bang van honden. Dochter Ria probeert Rekel stil te krijgen, vader slaapt nog, ze is vannacht bij hem geweest. Bij een kop koffie verteld ze me hoe het met vader gaat, nu hij sinds 2 dagen thuis is, en familie zelf de zorg heeft gedaan, ter overbrugging tot wij een team vrij hadden. Vader gaat volgens haar ziender ogen achteruit, steeds minder eetlust, en steeds magerder. Familie dringt niet aan met eten en drinken, vader heeft echt een wensdieet, niets moet, alles mag. De zorg voor hem ervaart ze wel als zwaar, ze weet niet goed hoe ze hem kan verzorgen, en vindt het lastig hem bloot te zien. Het ergste is eigenijk wel dat ze niet goed weten hoe ze hem het beste kunnen ondersteunen, of tillen, en ze heeft het gevoel dat ze aan hem loopt te sleuren, vader is geen klager, maar ze doet hem vast pijn aldus Ria.
Ik ben meer dan welkom.
Zodra dhr wakker is wens ik hem goede morgen , kennis hebben we al gemaakt in het ziekenhuis, dhr voelt zich enigzins uitgerust en wil eerst wel een beetje opfrissen en een schone pyama aan. Rekel volgt me op de voet, en krijgt een uitgebreide begroeting van dhr. Ik moet dhr flink ondersteunen want hij is erg wankel ter been. Na de verzorging van de nier catheter, de wonden en de stoma, moet dhr bijkomen in zijn relax stoel. Nu kan Ria me verder wegwijs maken in huis, en zeker niet onbelangrijk de verzorging van Rekel, zijn gewoontes en voeding uitleggen.
Zo’n eerste dag probeer ik zoveel mogelijk info te verzamelen, en te rapporteren ook voor mijn collega’s. Ik zorg door de dag heen voor dhr, zijn naasten, het bezoek, sta de huisarts te woord, bel de apotheek, ga het gesprek aan over het naderende einde , zijn wensen, en wat hem het meeste nu bezig houdt. Rekel krijgt zijn eten, en laat ik buiten op het erf.
Als het negen uur in de avond is, wil dhr gaan slapen, hij heeft een fijne slaapkamer aan de andere kant in de hal. Alle deuren blijven open , keuken woonkamer hal en slaapkamer. Rekel moet kunnen eten in de keuken en mag op de bank slapen. Ik leg een matrasje in de woonkamer, tussen keuken en hal. Fijn om even te kunnen liggen, slapen kan ik tegenwoordig niet meer bij clienten, ik lig op de babayfoon te kijken , en loop zo elk uur / elke anderhalf uur bij dhr naar binnen, en verder op vraag.
Rekel echter loopt zeer regelmatig van de keuken, snuffelt aan mijn voeten, struikelt over mijn sandalen en snuffelt vervolgens aan mijn haren. Zijn weg vervolgt hij niet naar de bank, maar naar de slaapkamer van dhr. Als ik dan bij dhr kom kijken ligt Rekel onder het bed, en gromt naar mij. Zo hard dat ik maak dat ik weg kom, ten einde dhr niet te wekken. Dit gaat zo 5x deze eerste nacht. Ik heb het gevoel bij Rekel niet echt welkom te zijn...

Nadat ik aangebelt heb wordt de deur geopend door een man op leeftijd, in de hal ligt een grote hoeveelheid groene slang waar ik bijna over struikel, ergens achter een deur hoor ik het geluid van een concentrator, een apparaat wat zuurstof uit de lucht haalt. Meneer komt zenuwachtig en gehaast over . Ik hoef eigenlijk de slang maar te volgen om te komen waar ik wezen moet, echter ik volg dhr , en zie direct de reden waarom dhr zo gehaast overkomt.
In de grote bruine stoel voor de tv zit een kleine magere dame met grote ogen , min of meer naar lucht te happen, ze gebruikt haar hulp ademhalingsspieren en heeft haar mond open. Nee niet om te praten, want ze knikt als begroeting wanneer ze me ziet. Ze heeft het vreselijk benauwd.
Mag ik de concentrator even zien vraag ik? Dhr gaat me voor .......... hij is de broer van mevr, ik check de hoeveelheid zuurstof die mevr krijgt , en 2,5 liter per minuut blijkt te kloppen volgens dhr, ik check de slang, maar deze zit nergens beknelt, niet dat ik dat verwachtte want er gaat geen alarm.
Moeilijk deze situatie, ik kom slechts voor een kennismaking, maar hier moet gehandeld worden. Ik stel mevr gerust en zeg dat ik haar ga helpen. Eerst moet ik weten of mevr medicijnen heeft voor de benauwdheid, wat niet zo blijkt te zijn. Dan of ik de huisartsen post mag bellen of de zorgorganisatie die mevr momenteel heeft. Mevr en dhr vinden alles best . Ik bel de huisartsenpost en schiet de wacht rij maar voorbij , door spoed in te toetsen. Ik leg de situatie uit, en met de belofte dat ze er binnen een half uur zullen zijn, leg ik de telefoon neer. Vervolgens bel ik de reguliere thuiszorg om hen op de hoogte te brengen.
Waar ik voor kom kan ik nu vergeten, de uitleg over Pallister en onze werkwijze daar zit mevr nu niet op te wachten. Ik ga bij haar zitten, mevr is angstig , angst geeft benauwdheid en benauwdheid geeft angst ze zit in een cirkeltje, ik pak haar pols praat rustig en met zachte stem, observeer, en wacht tot de arts er is.
Twee dagen later starten we de zorg op bij mevr, en brengen naast onze goede zorgen vooral rust en veiligheid,voor mevr en haar naasten. Door een proactief beleid met de eigen huisarts af te spreken kunnen we zorgen voor comfort , en direct handelen bij benauwdheid.