Een moeder blijft een moeder

Erg spannend vind ik het vandaag.
We hebben mevrouw nu bijna een week in zorg, ze ligt hele dagen op bed en is extreem vermoeid. Een vermoeidheid die je heel vaak ziet in het laatste stadium van kanker. De hevige pijn in haar buik is nu onder controle, ze krijgt continue medicatie tegen de pijn via een pompje, geen pieken meer van pijn, het geeft haar duidelijk rust. Voor de twee zeer betrokken dochters is het zo ook prettiger, fijn om te zien dat moeder niet lijdt en comfortabel is. De dochters zitten veel naast het bed van moeder, en halen herinneringen van vroeger op, hun gezinnetje, de streken die moeder uithaalde, hun vakanties en ingrijpende gebeurtenissen zoals het overlijden van vader 6 jaar geleden. Alles met een lach, humor en een traan. Ik kook een pan soep voor de dames want zoals mijn collega altijd zegt: “waar veel verdriet is , moet goed gegeten worden”!
Eten doet mevrouw de hele week al niet, en drinken sinds twee dagen niet meer. Heel af en toe wil ze wat schilfertjes van een ijsklontje. Lekker fris vindt ze dat. Doordat mevrouw nu aan het uitdrogen is, wordt ze langzaam suffer. De contacten worden minder, soms opent mevrouw kort haar ogen, maar praten lukt haar niet. Wij houden mevrouw goed in de gaten, kijken vooral of er comfort is. Eigenlijk is dit het meest natuurlijke stervensproces, zoals we ook in de natuur zien. 
De reden dat ik het zo spannend vind vandaag, komt met name door de verhalen van de twee dochters, hun drie broers komen vandaag naar moeder. Ze hebben elkaar jaren niet gezien. Ze leiden hun leven, verslaafd aan de drugs en alcohol. De dames vinden dat ik de morfine en mijn handtas maar moet verstoppen, en ze willen beiden niet aanwezig zijn als de drie broers komen.
Het is ruim een half uur later dan de tijd die ik door krijg dat ze zullen komen. Ik open de deur en stel mezelf voor, onwennig komen ze binnen en zo rond kijkend, dat ik het gevoel krijg dat ze hier in dit appartementje nog nooit zijn geweest. Ik ga ze voor naar het kamertje waar hun moeder in diepe rust ligt te slapen. De jongste, althans dat denk ik gaat op de stoel naast het bed zitten. Alsof mevr het voelt opent ze haar ogen en haar hand zoekt de hand van haar zoon, er wordt geen woord gesproken, een andere zoon gaat aan de andere kant van het bed zitten en daar gebeurt hetzelfde. Schuifelend gaat de derde zoon naar het hoofdeind van het bed, en legt zijn hand op moeders hoofd.
Nauwelijks hoorbaar zegt mevrouw: “het is goed”.
Ik moet even slikken... een moeder blijft een moeder.
s ’Avonds is mevrouw in het bijzijn van haar twee dochters overleden.