Toch thuis

De ambulance stopt, ik loop samen met een dochter, kleindochter en een groot boeket bloemen naar buiten om mevrouw te verwelkomen.

De andere dochter is met moeder vanuit het ziekenhuis meegereden in de ambulance. Ze blijkt nu bij haar achterin te zitten. De verpleegkundige komt me vertellen dat mevrouw stervende is in de auto. Ze is niet meer aanspreekbaar en er is geen pols meer voelbaar. De vraag is dan wat te doen? Terug naar het ziekenhuis is geen optie, mevrouw wilde thuis sterven. Dan toch de ambulance uit en mevrouw naar binnen rijden.

Samen met de dochters en het ambulancepersoneel helpen we mevrouw op haar bed, in haar eigen slaapkamer. Direct bel ik de huisarts, die spoedig zal komen. Mevrouw oogt comfortabel, ze lijkt geen pijn of ander ongemak te hebben maar ze reageert niet op aanspreken of aanrakingen. Ik plaats wat stoelen rond haar bed, creëer rust en spreek zacht. Ondertussen probeer ik de kinderen voor te bereiden op het naderende einde van hun moeder. De dag loopt over in de avond en nacht. De huisarts heeft gezien hoe het gaat en heeft een beleid afgesproken. Met dit beleid kunnen we direct handelen wanneer mevrouw oncomfortabel zou worden.

Ik bevochtig haar mond regelmatig met gaasjes, vet de lippen in, verschoon mevrouw samen met de dochters en waak. De volgende ochtend opent mevrouw haar ogen en hebben we voor het eerst contact. Wat een wonder! De wetenschap en de opwinding dat mevrouw naar huis mocht, samen met de reis in de ambulance, hebben haar waarschijnlijk zo uitgeput dat ze een hele dag heeft gemist. De week die hierna volgt is voor mevrouw en haar kinderen reservetijd. Ze krijgen deze tijd om afscheid van elkaar te kunnen nemen en wensen door te spreken. Het is goed zo.