1. 0
  2. 1
« »

Vier pubers

  • Gepubliceerd in
  • Lees: 1046 keer

De woonkamer in de kleine huurwoning staat propvol, echt propvol, 2 bankstellen, hoge kasten, een dressoir, muziekinstrumenten waaronder een piano en daar voor staat het hooglaagbed. Naast het bed een emmertje met gebruikte tissues, her en der sporen bloed zichtbaar. Achter het bed een concentrator die vele liters zuurstof per minuut aan mevrouw geeft. Het bedtafeltje doet dienst als een soort altaar met mariabeeldjes gevuld met Lourdeswater.
Mijn ogen kijken naar een zieke vrouw, een klein hoopje mens liggend onder een dik pak dekens in foetushouding. Haar leeftijd is niet te schatten, veel jonger dan ik zo op het eerste gezicht zou denken. Ze is een moeder van vier pubers. Een heel mager gezichtje met grote ogen kijkt me bijna smekend aan, help me. Acht kinderogen kijken me verdrietig aan, niet wetend hoe met de situatie van moeder om te gaan, de benauwdheid komt in golfbewegingen. Ik kom slechts voor een kennismakingsbezoek, maar zie direct dat onze 24 uurs zorg vreselijk hard nodig is. Direct opstarten, zorgen voor mevrouw, rust en veiligheid creeren voor de kinderen, begeleiding voor allen in de laatste paar dagen die mevr nog rest.
De hele situatie grijpt me aan, grijpt het hele team aan, mevrouw laat 4 pubers alleen achter...

Toch thuis

  • Gepubliceerd in
  • Lees: 2723 keer

De ambulance stopt, ik loop samen met een dochter, kleindochter en een groot boeket bloemen naar buiten om mevrouw te verwelkomen.

De andere dochter is met moeder vanuit het ziekenhuis meegereden in de ambulance. Ze blijkt nu bij haar achterin te zitten. De verpleegkundige komt me vertellen dat mevrouw stervende is in de auto. Ze is niet meer aanspreekbaar en er is geen pols meer voelbaar. De vraag is dan wat te doen? Terug naar het ziekenhuis is geen optie, mevrouw wilde thuis sterven. Dan toch de ambulance uit en mevrouw naar binnen rijden.

Samen met de dochters en het ambulancepersoneel helpen we mevrouw op haar bed, in haar eigen slaapkamer. Direct bel ik de huisarts, die spoedig zal komen. Mevrouw oogt comfortabel, ze lijkt geen pijn of ander ongemak te hebben maar ze reageert niet op aanspreken of aanrakingen. Ik plaats wat stoelen rond haar bed, creëer rust en spreek zacht. Ondertussen probeer ik de kinderen voor te bereiden op het naderende einde van hun moeder. De dag loopt over in de avond en nacht. De huisarts heeft gezien hoe het gaat en heeft een beleid afgesproken. Met dit beleid kunnen we direct handelen wanneer mevrouw oncomfortabel zou worden.

Ik bevochtig haar mond regelmatig met gaasjes, vet de lippen in, verschoon mevrouw samen met de dochters en waak. De volgende ochtend opent mevrouw haar ogen en hebben we voor het eerst contact. Wat een wonder! De wetenschap en de opwinding dat mevrouw naar huis mocht, samen met de reis in de ambulance, hebben haar waarschijnlijk zo uitgeput dat ze een hele dag heeft gemist. De week die hierna volgt is voor mevrouw en haar kinderen reservetijd. Ze krijgen deze tijd om afscheid van elkaar te kunnen nemen en wensen door te spreken. Het is goed zo.

Inloggen or Registreren